Noumoe, het is een beetje een rollercoaster op het ogenblik. Ik was nog niet gewend aan het idee dat ik een ingescheurde pees had, en toen kwam ik gister bij mijn osteopaat (eigenlijk voor de restanten van de blessure van vorig jaar), van oorsprong fysiotherapeut en oud-triatleet ook, en die zei: zo’n diagnose kun je alleen maar stellen op basis van een echo. Dus ik me alsnog door laten verwijzen en vanmiddag een echo laten maken in het ziekenhuis. Blijkt de pees okee te zijn, maar is het een ontsteking aan de sesam-botjes, sesamoïditis.

En daar kon ik weer mee naar huis – googlen maakt me dit keer weinig wijzer, zeker niet over of dit goed of slecht nieuws is. Ik ga er hooguit door twijfelen of zo’n botje niet gebroken is. Wel ga ik aan de slag met ijs en Voltaren. En verder volgende week maar weer verder zien, via huisarts en misschien een podotherapeut? Zooltje? Spuit erin? En hoe lang ben ik hiermee zoet??? 

Ondertussen door de osteopaat ook stevig aan het denken gezet over mijn trainingsaanpak. Met hem samen denkend kwam ik tot de conclusie dat ik die lange duurlopen te slecht verteer om ermee door te gaan: ik ervaar ze als heel zwaar, mijn duurlooptempo is weggezakt sinds ik duurlopen van boven de 20 kilometer doe, en mogelijk is mijn lijf nu nog steeds van slag van de marathontraining van afgelopen herfst. Want dat moet ik toch wel onder ogen zien: ik heb me sinds oktober/november minder fit gevoeld dan normaal, met slechte slapen, de instabiele hormonen, een boel kleine pech-dingetjes die hard aankwamen en een moeizaam weer oppakken van de loopduurtrainingen. Mogelijk is de blessure van nu een protest van mijn lijf daartegen. Ik ga me maar eens verdiepen in andere loop-aanpakken: ik heb vandaag Ik, hardloper en Het Duurloopmisverstand besteld.

Al is het op dit moment natuurlijk maar helemaal de vraag wanneer ik weer kan hardlopen. Op dat punt is het mentaal taai op het ogenblik.