“Niet fietsen”

Ik zeg deze winter regelmatig dat ik ‘niet fiets’. Daarmee bedoel ik dat ik niet op de race- of triathlonfiets naar buiten ga om te trainen. Ik doe dat omdat ik zo in de winter de achterstand van die andere twee triathlon-sporten ten opzichte van het fietsen wat kan verkleinen, en ook wel omdat ik jaren geleden ben begonnen met hardlopen omdat ik ’s winters doorfietsen helemaal geen pretje vond. Vorig jaar heb ik ondervonden dat ik dan in, zeg, maart op basis van mijn hardloopconditie het fietsen heel makkelijk weer oppik.

Maar ‘niet fietsen’ wordt wel eens verkeerd begrepen. Ik zeg het ook eigenlijk niet goed. Ik fiets een heleboel. In de eerste plaats zit ik sinds vorige maand elke week een half uurtje bínnen op de nieuwe triathlonfiets, om te wennen aan de houding. En soms ook om zo mijn benen een beetje los te trappen na een duurloop.

In de tweede plaats, belangrijker nog: ‘niet fietsen’ houdt in dat ik in een week nog steeds 3 à 5 uur fiets. Dat is echter geen ’trainen’, maar ‘vervoer’: het is op de stadsfiets, in mijn gewone kloffie, in allemaal stukjes van 10 tot 45 minuten. Heen en weer naar het ene station of naar het andere, naar de atletiekbaan, naar het zwembad, naar de sportschool, enzovoort. Heen en weer naar de fysiotherapeut in Vlaardingen is bijvoorbeeld goed voor een uur fietsen, bij hagel en tegenwind (vorige week) zelfs meer. Ik doe alles wat maar een beetje kan per fiets. Deels is dat principe, deels is het simpelweg gewoon lekker, goedkoop, makkelijk en flexibel – en vaak (spits, files, parkeren) zelfs sneller dan de auto.

Gister was het helemaal extreem. Ik ben eerst noordelijk naar Ommoord gefietst. Daar zit Bike4Travel waar mijn Afrika-fiets in deze rustige tijd in onderhoud was geweest. Die fiets had namelijk nogal wat geleden in de blubber op de Dempster Highway afgelopen zomer. Dat eerste stukje reed ik op hun leenfiets, daarna verder op mijn eigen zo-goed-als-nieuwe expeditiefiets, aah, lekker! Dat ‘verder’ was eerst helemaal naar de andere kant van de stad, het uiterste zuiden, naar het Maasstadziekenhuis, om bloed te gaan geven. Daarna via de copyshop aan de Binnenweg terug naar huis. In totaal was dat rondje Rotterdam 36,5 kilometer lang, en ik deed er 2 uur over. En dat noem ik dus ‘niet fietsen’!

Ik reed gister bijna alles in de zon, en vooral het stuk over de Van Brienenoordbrug rijd ik niet zo vaak, en bij elkaar gaf dat me een enorme lentekriebel. Nog even, en dan ga ik weer fietsen! Uh…

Ondanks dit soort dappere schoonmaakacties van manlief (dat water was steenkoud!) had de modder van de Dempster Highway in een paar dagen tijd ketting en cassette van mijn Afrika-fiets afgeragd.