Afgelopen maandag heb ik meegedaan aan een heel leuk Rotterdams evenement: de Maastunneltijdrit. De Maastunnel wordt gerenoveerd, ze zijn net klaar met de eerste buis, en voordat die dinsdag werd opengesteld voor auto’s mochten fietsers en voetgangers erdoorheen, de fietsers in de vorm van een tijdrit. Over 1,4 kilometer, ik heb er welgeteld 2 minuten en 21 seconden over gedaan.
Best wel pittig trouwens nog, want net als je doodgaat, liep het omhoog, de tunnel uit. En praktisch zonder warming-up, want het was nogal lang wachten: voor die dikke 2 minuten ben ik vier uur van huis geweest!
Rijnmond had er een leuk item over, heel herkenbaar. Op het filmpje is te zien dat de deelnemers heel divers waren, en dat vind ik altijd de fijnste evenementen. Het was dan ook heel gemoedelijk en gezellig. Het kostte bovendien geen drol: voor € 5 kreeg je ook nog een reep en een consumptie. Daarvoor was het prima georganiseerd, onder andere met een groot scherm waarop te zien was hoe de fietsers de tunnel uit kwamen. Hier kom ik:
En hier sta ik een foto te maken van hoe manlief – in Feyenoord-wielershirt – eraan komt:
Beide foto’s zijn gemaakt door supporter Nicole, die zelf door fysiek malheur niet mee kon doen. Haar foto’s zijn beter gelukt dan de mijne!
Manlief was trouwens 3 seconden sneller dan ik, maar ik werd wel 3e, van 10 vrouwen in de leeftijdscategorie 40-60. In triathlons lukt zoiets me ook wel, maar ik had geen idee hoe dit veld zou zijn. Bij de jonge mannen knettersnel trouwens. En misschien was ik wel sneller geweest op mijn triathlonfiets, dat kon ik slecht inschatten. Op de gewone racefiets kan ik makkelijker staan.
Maar bovenal was het leuk dus, en als ik later met de auto door die buis rijd, zal ik er altijd aan denken. Zo werkt het ook bij het stuk A4 bij Steenbergen, waarop ik heb gefietst en hardgelopen toen het af maar nog niet open was.
Ik heb alleen helaas geen goeie vermogensmeting kunnen doen van mijn maximale inspanning. De reden daarvoor is erg vervelend: er is vorige week bij ons ingebroken. Daarbij zijn van ons allebei de sporthorloges gestolen. We hebben ook allebei gauw een nieuwe gekocht, hier op de foto ligt het mijne voor het eerst te laden.
Daar ben ik op zich ook wel blij mee (mooi kleurtje ook, hè?), alleen lukt het tot nu toe nog niet om de vermogensmeter er goed aan te koppelen: hij doet wel iets, ik krijg waardes, maar ik kan hem niet calibreren en de vermogens die hij aangeeft, liggen veel te hoog – Tom Dumoulin zou er jaloers op zijn. Wordt aan gewerkt, maar vervelend om op die manier nog met de nasleep van de inbraak bezig te moeten zijn, en het is niet het enige natuurlijk.
Bij wat er gestolen is, was één ding van voor mij grote emotionele waarde: de rugzak van mijn Ironman, te zien hier links op de foto van kort na die grote dag:
Die had ik in gebruik als zwemtas, dus hij stond voor het grijpen. De zwemspullen zijn eruit gegooid en de tas is gebruikt als draagtas – duidelijk te zien op de beelden die we hebben van de dieven (de buren hebben een beveiligingscamera). Dat is wel een raar gezicht, moet ik zeggen. Ik heb de Ironmanorganisatie gemaild en ik krijg een nieuwe tas, van Vichy van dit jaar, daar ben ik erg blij mee.
De inbraak heeft veel tijd, energie en ruimte in mijn hoofd gekost de afgelopen week. Niet optimaal om te trainen ook. Vast niet toevallig heb ik net nu ook een beetje een pijntje, aan een hiel. Dan was zo’n verzetje als maandag wel heel leuk natuurlijk!
Geef een reactie