Eigenlijk zouden manlief en ik anderhalve week geleden vertrokken zijn om in Mongolië te fietsen en daarna met de Trans-Siberië-Expres terug naar huis te reizen, met een paar stopjes in Rusland. We weten al een hele tijd dat dat er niet in zou zitten natuurlijk – mogelijk volgend jaar zelfs ook nog niet, en daarna moeten we maar verder zien hoe onder andere reizen, reisorganisaties en mijn financiën zich ontwikkeld hebben.

Maar we wilden toch even weg, en daarom hebben we afgelopen week in Nederland gefietst. We zijn in vier dagen via het oosten naar Groningen gefietst, met overnachtingen in Rhenen, Holten en Emmen. Dagje Groningen, en toen westelijker terug, via Wolvega, Elburg en Mijdrecht. 9 dagen weg, 680 kilometer gefietst. In een soort banaanvorm:

Die kaart is van het Polarsteps-logboek dat we weer bijhielden en dat nu openbaar is – zie daar voor meer foto’s en verhalen. 

We hadden niet de beste week uitgezocht qua weer, al ging het best wel: we hadden op de eerste dag de snoeiharde wind vooral mee, zijn de afgelopen twee dagen het onweer en de echt grote hoosbuien misgelopen, en hadden gister en eergister twee uitgesproken zomerse, zonnige en warme dagen.

We vonden Nederland heel mooi. We kwamen op plekken waar we nooit eerder waren geweest, met de Sallandse heuvels als grootste verrassing en daarvan weer het mooiste korenveld ooit als absoluut hoogtepunt – het was in het echt mooier dan op de foto, intenser blauw, en het zoemde nog ook, van de vele bijen.

Het was bovendien heel afwisselend, bijvoorbeeld op dag 2: van het rivierenlandschap bij Rhenen en Wageningen naar de Veluwe, naar klassiek boerenland bij Loenen, de IJssel over en dan het zand van Salland. Of gister: uit Hanzestadje Elburg de polder in, over de Stichtse brug daar weer uit en zo het Gooi in, eindigend tussen de venen en plassen van het Groene Hart.

We verbleven in hotels, In hotels, omdat kamperen nog wat lastig is – en eigenlijk was het met het weer zo ook lekkerder. Na 3 maanden zonder was het een genot (maar eigenlijk ook heel gewoon) om weer uit te eten en op een terrasje te zitten voor koffie met appeltaart of een biertje.

Op coronagebied was het goed te doen. In Holten (overigens het beste hotel en diner van allemaal) waren ze heel omzichtig bij het serveren, op andere plekken merkte je geen verschil met normaal en stond er alleen handontsmetter voor de vorm, leek het wel. In Wolvega mocht je niks zelf opscheppen van het ontbijtbuffet, maar dan hingen de medewerkers er wel met hun snufferd boven bij het opscheppen, terwijl ze doorpraatten, zonder mondkapje. De gezondheidsvragen werden maar zeer zelden serieus gesteld. Reserveren kan ook ‘aan de deur’ en dan hoef je soms niet eens een naam op te geven – maar op andere plekken naam en telefoonnummer. Gooi het maar in m’n petje. 

Het was bijna overal nog erg rustig. We hebben genoten van de rust en ruimte. In het hotel in Groningen (erg leuke, historische plek) was het uitgestorven en ook de stad was – zonder studenten – gek leeg. Alleen vrijdagavond in Elburg was het druk, en daar hadden we wat geluidsoverlast van, in een ook erg warme hotelkamer – maar verder was ook dat een leuke plek.

Op de Hondsrug en in Giethoorn was het ook erg druk met e-bikes. Dat viel ons wel op: op zo’n doordeweekse dag buiten het hoogseizoen fietst er bijna niemand meer helemaal zelf. Sommige e-bikers hebben ook een hekel aan bagage-fietsers – we kregen commentaar over de breedte van onze tassen. Dat viel ons wel op, meestal zijn de reacties op vakantiefietsen positiever. Het kan toch niet aan de 1,5 meter liggen, want dan zijn brede fietsen juist veiliger, toch? We zagen ook minder ‘soortgenoten’ dan we hadden verwacht.

Ik ben ook nog langs mijn drie triathlon-hoogtepunten van vorig seizoen gefietst: in Emmen verbleven we in hetzelfde hotel als vorig jaar voor de halve van Klazienaveen, gister reden we een stukje over het fietsparcours van Almere, en vandaag langs het zwembad en de wisselzone van Ter Huh.

En toen ik thuiskwam, lag daar de medaille voor de coronatriathlon:

Ik was niet in mijn beste doen, zeker de eerste dagen niet. Ik was moe van 3 maanden coronacrisisstress en in mei daarbij ook nog best hard werken. De eerste dag was meteen erg lang (bijna 114 kilometer), en zo verschoot ik nogal wat kruit. Ik werd eigenlijk alleen maar moeier, en dat voelde alsof het niet goed zou gaan. Maar dat kwam vooral doordat ik mezelf in de weg zat. Nadat ik dat in Groningen eens goed in de ogen had gekeken, ging het beter en fietste ik lekkerder.

Desalniettemin vond ik het best pittig, pittiger dan ik had verwacht. Down Under reden we 80 km per dag, met 1000 hoogtemeters, dus ik had gedacht dat ik er hier wel 100 zou kunnen rijden. Maar dat viel tegen. De wind, het vele keren en draaien, zoeken soms, zeker bij slecht aangegeven omleidingen (we raakten op de eerste dag bijvoorbeeld verstrikt in Nieuwegein), allerlei ondergronden voor de leukere routes (knooppunten) en soms toch ook nog wel een beetje hoogteverschil maakte het trager en zwaarder dan ik had verwacht.

Al met al ben ik er toch van opgeknapt, lichamelijk maar vooral geestelijk. Het was heerlijk om er even tussenuit te zijn. Nu benen en rug wat laten rusten, en dan heb ik hopelijk profijt van de 680 kilometer voor mijn duurconditie. Voorlopig hebben we geen plannen, nouja, werken en lekker sporten.

En voor die verre, onzekere reistoekomst geldt: zo fietsen in Nederland is voor herhaling vatbaar. Er is nog een boel te ontdekken en te beleven.